Dag 6

19 juli 2017 - Ijen, Indonesië

Bereid je voor op een lang en heftig verhaaltje..  

Na een (paar) uurtje(s) slaap stonden we klaar om om 1.00 te vertrekken met 2 jeeps richting de Ijen vulkaan. Jordie ging helaas niet mee want hij lag ziek op bed. Alec ging uiteraard wel mee en we hadden een andere gids mee. Na een minder heftig tripje dan gister richting de Bromo vulkaan kwamen we na 1u en 15min aan bij de verzamelplaats van de vulkaan. Daar was het al best druk volgens Alec maar we waren goed op tijd dus we zouden als het mee zat de blue fire kunnen zien. Als eerste moesten we nog even gasmaskers regelen want aangezien we de krater in zouden gaan en daar zwavel rook uit zou komen was dat beter voor onze gezondheid. We kregen ook een wandelstok mee en we hadden allemaal een zaklamp want het was natuurlijk midden in de nacht. Om 02.30 begonnen we met onze wandeltocht. Al snel bleek dit geen eitje te zijn, het was een onverhard wandelpad naar boven met (achteraf gebleken) een stijging van 15% gemiddeld.. De eerste kilometer liepen we in 14minuten, de tweede in 23minuten en de laatste 1200meter in 26 minuten. (Als je dat vergelijkt met een gemiddeld wandeltempo op een vlakke grond: 10min over 1 km...) Dat was dus al een flinke tocht. Maar aangezien we voor de blue fire kwamen moesten we ook weer naar beneden de krater in. Dit was een nog smaller pad, waar je achter elkaar in een treintje moest lopen, via de rotsen. Niet eens een pad te noemen dus. Le-vens-gevaarlijk. Een verkeerd stapje en je was er geweest.. Na 20 meter was papa er dan ook al klaar mee. We hadden nog geprobeerd om hem over te halen aangezien hij al de hele tocht naar boven had gemaakt maar hij wilde echt terug. We gingen dus verder met mama, Michelle, Julian, Jannick, Ruben en onze gids want Alec zou sowieso niet mee naar beneden gaan. Na 650 helse meters naar beneden werd ons de zwavelrook teveel. We konden onze ogen bijna niet open houden. Ook al waren we nog maar 100meter verwijderd van de krater, we waren mentaal he-le-maal gesloopt. Dus besloten we om terug te gaan. Zonder dat we iets gezien hadden, wat waarschijnlijk toch niet gelukt was omdat er veel te veel rookontwikkeling was vannacht. Dus, we konden die 650meter weer naar boven. Wat heel erg moeilijk was omdat er natuurlijk maar mensen omlaag bleven komen... Dus letterlijk met gevaar voor eigen leven zijn we weer stap voor stap, rots voor rots naar boven geklommen. Het was echt een grote nachtmerrie.. De top leek maar niet te komen, en toen we er eindelijk waren, moesten we natuurlijk ook nog die 3,2km naar beneden via het pad. Wat dus nu super steil omlaag ging, het was nog steeds donker, en ook hier stond je soms gewoon langs de afgrond. Ook dit stuk was dus een stuk pure ellende en gevaar. Om 5.30 waren we HALLELUJAH weer bij de verzamelplaatsen van de jeeps. Onderweg kwamen we steeds minder mensen tegen die omhoog gingen dus zonder alle zaklampen van de andere mensen was het nog donkerder bijna dan op de heenweg. Nadat we onze gasmaskers hadden ingeleverd konden we onze weg met de jeeps vervolgen richting het hotel waar we om 7.00 aankwamen. Aangezien we om 12.00 moesten uitchecken konden we dus mooi even bijslapen tot een uurtje of 11. 

Waar wij helemaal niks van begrijpen is dat dit soort tripjes aangeschreven staan als leuke en populaire bezienswaardigheden voor iedereen die op vakantie is op Java. Aangezien wij toch best een goede conditie hebben en niet zo snel bang zijn ergens voor, was dit toch wel echt het toppunt. Er gingen hele gezinnen met kleine kinderen naar boven, waar een klein misstapje al genoeg is voor...... Wij zullen dus eens een recensie schrijven op tripadvisor met de mededeling dat een uitstapje naar de Blue fire echt onverantwoord en levensgevaarlijk is. We waren zo blij toen we allemaal weer heel in het hotel waren.... 

Om 11u waren we allemaal een beetje bijgeslapen met Jordie ging het inmiddels ook vrij goed. Om 11.50 vertrokken we met Alec en ons busje eerst even richting het centrum van Banyuwangi om een bakkertje te zoeken. Die had Alec snel gevonden, zo konden we een lekker puddingbroodje of chocoladebroodje meenemen voor onderweg op de veerboot. We gingen om iets over 1 de veerboot op met busje en al (waar we niet in mochten blijven). En wij moesten dus naar boven op het dek op de stoelen plaatsnemen. De chauff bleef wel in de bus. Jannick is er stiekem na 15 min ook heen gesneakt maar de rest bleef boven. Na een redelijk golvend tochtje kwamen we om 15.30 (Balinese tijd, uur later dan op Java) aan op Bali. Hier zou Juul met Alec en de chauf doorrijden naar Denpasar omdat hij vanavond terugvliegt via Dubai naar Dusseldorf.  De rest laadde de spullen in een nieuw busje en reed door naar Lovina, de eerste langdurige bestemming. Daar kwamen we om kwart over 5 aan. Onze nieuwe chauff had onderweg al 3x telefoon gehad en nu wisten we wel wie dat was. Er stonden 4 gastvrouwtjes klaar met bloemenkettingen, een lekkere smoothie en een lekker verfrissend koud handoekje. Wat zag dit er perfect uit. Zeker na deze horrornacht.. Eenmaal 'binnen' in de villa was alles adembenemend mooi. De slaapkamers, de badkamers, en wat te denken van het uitzicht op de zee. Hier komen we de komende 5 dagen wel door. Helaas voor Juul dat hij hier niet bij is.. Om 19.00 stond ons avondeten klaar, het personeel wat ons verwelkomde staat de komende 5 dagen voor ons klaar voor van alles en nog wat. Tot een massage aan toe. Heer-lijk.. We kregen lekkere soto ajam, waar we nog van alles bij konden gooien. Als toetje kregen we ijs met chocoladesaus en fruit. Wat is dit genieten. #nooitmeernaarhuis #allemachtigprachtig 

Na het eten nog even een duik genomen en lekker naar bed. Toch een top afsluiting van de dag wat echt als een hoopje ellende begon..

Foto’s

1 Reactie

  1. Marja Van Sonsbeek:
    19 juli 2017
    Zo .....dat is even spannend. Gelukkig zijn jullie nu op een hemelse plek om bij te komen. Veel plezier